Vanochtend belde mijn vader. Mijn tante is overleden en hij vond haar zittend op de bank, alsof ze lag te slapen. De tafel voor de broodmaaltijd had ze netjes voor zichzelf gedekt. Een bordje met bestek, servetje, verse roomboter in een vlootje, beleg en een kopje voor de koffie. Mijn tante hield van regelmaat en structuur.Ze was vast even gaan zitten omdat ze zich niet zo lekker voelde, misschien wel met de angst van het plotselinge besef? Maar voor die helemaal door kon zetten was daar al de laatste adem en had haar ziel haar lichaam verlaten. Een snelle, pijnloze dood constateert de arts. Haar hart was op. Twee nachten zat haar lichaam rechtop op de bank, helemaal alleen.Mijn eerste reactie was een soort verbolgenheid over het feit dat ik geen teken kreeg, geen voorgevoel. Zoals mijn oma wel afscheid kwam nemen in mijn droom. Of toen mijn moeder de eerste avond na haar overlijden in mijn rechteroor zei : 'alles komt goed' . Dat deed ze niet fluisterend of twijfelend maar met een duidelijk hoorbaar volume en een kalme overtuigende stem. Ik weet nog precies hoe ik stond, met een knie al in mijn bed en mijn rechtervoet nog op de grond. Ik nam het aan, haar geruststelling, ook al voelde het niet of het ooit nog goed zou komen. Maar moeders horen dat te zeggen en ik wilde maar al te graag nog heel lang kind blijven van haar.Nu de zus van mijn moeder ook is gestorven lijken er steeds meer stukjes moeder bij me weg te gaan. Ik weet nog niet wat ik ervan vind, hoe ik me hiertoe wil of ga verhouden. Of ik dat al wil voelen.' Jouw pijn gaat ook altijd gekke weggetjes zoeken' appte een vriendin nadat ik mijn teleurstelling uitte over het niet krijgen van een 'volwaardig afscheid'Boos zijn op mensen die dood gaan is mijn kwaliteit om nog even niet te voelen denk ik.Ik schoot in de lach om mezelf en mijn absurde gekwetste ego. Ze had immers nog eetplannen, wie denkt dan aan afscheid nemen? Waarschijnlijk ging het haar ook allemaal gewoon te snel.Ik weet dat ze weer thuis is en dat is daar waar alles was, is en altijd zal zijn. Overal

Een rouwproces is niet eindig weet ik inmiddels.