"Hoe kom ik in godsnaam van mijn hypochondrie af?"
Deze vraag heeft jarenlang als een mantra in mijn hoofd gezeten. Hypochondrie, of gezondheidsangst, kan verlammend zijn. Het beïnvloedt je dagelijks leven, je relaties en vooral het vertrouwen in je eigen lichaam. In deze blog deel ik mijn persoonlijke ervaring, professionele inzichten én wat écht verschil heeft gemaakt in mijn herstelproces. Voor iedereen die zich hierin herkent: er is wél een uitweg.
Wat is hypochondrie precies?
Hypochondrie, tegenwoordig vaak ‘gezondheidsangst’ genoemd, is een angststoornis waarbij je voortdurend bang bent om een ernstige ziekte te hebben of te krijgen. Zelfs wanneer een arts je geruststelt, blijft de onrust vaak sluimeren. De angst komt telkens terug, vaak versterkt door internet, lichamelijke signalen of eerdere ervaringen.
Zelf weet ik niet meer precies wanneer het bij mij begon. Was het toen mijn moeder borstkanker kreeg? Na haar overlijden? Of na dat ene uitstrijkje waarbij bleek dat ik een voorstadium van baarmoederhalskanker had? Wat ik wél weet, is dat de angst me jarenlang in zijn greep had.
Waarom geruststelling niet helpt
In mijn werk zie ik deze angst regelmatig terug. Mensen houden dagboeken bij, proberen positieve gedachten te herhalen, starten met cognitieve gedragstherapie (CGT) of zelfs medicatie. Alles gericht op het verminderen van de angst.
Zelf heb ik me, zoals ik het maar noem, suf ge-CGT’t.
Maar wat ik vooral leerde: angst los je niet op door met je hoofd je gevoel te willen veranderen. Geruststelling werkt tijdelijk, en daarna begint het hele cirkeltje weer opnieuw. Je blijft zoeken naar antwoorden, maar die vind je meestal buiten jezelf. Dáár zit precies het probleem.
De omslag: van hoofd naar lijf
Vanochtend had ik een sessie met een jonge vrouw die bij elk signaaltje in haar lichaam overspoeld wordt door angst. We deden een opstelling, niet om haar iets te 'fixen', maar om haar te laten voelen. Niet met haar hoofd, maar met haar lijf. En dat maakt een wereld van verschil.
Want precies dát is wat voor mij het begin van verandering was: leren voelen. Stoppen met analyseren, stoppen met controleren. Het lichaam ís niet de vijand. De angst ook niet. Het was ooit een beschermingsmechanisme, een manier om niet te hoeven voelen wat eronder lag.
Hypochondrie als symptoom
Ik zie hypochondrie niet meer als een ziekte, maar als een symptoom. Net zoals een verslaving, is het een verdoving. Het helpt je weg te blijven bij diepe emoties, bij jezelf. En hoe gek het misschien ook klinkt: dat voelde veiliger dan écht leven. Want leven is onzeker, chaotisch en kwetsbaar.
Pas toen ik mijn lichaam weer kon vertrouwen en durfde te voelen wat er écht in me leefde, begon het te veranderen. Dat proces was allesbehalve lineair. Maar het bracht me dichter bij mezelf.
Ben ik nu ‘genezen’?
Ik noem mezelf soms een ex-hypochonder. Maar steekt de angst nooit meer de kop op? Jawel. Alleen nu weet ik wat ik ermee kan doen. Ik vecht er niet meer tegen. Ik luister, erken het, en blijf in contact met mijn lijf. En vooral: ik laat het er zijn, zonder dat het me overneemt.
Mijn verlangen om te leven, écht te leven, met alles wat daarbij hoort, is groter geworden dan mijn angst.
Wat dit betekent voor mijn werk
Het allermooiste is dat ik nu mijn ervaring kan inzetten in mijn begeleiding. Ik weet hoe het voelt. Hoe eenzaam het is. Hoe het internet je grootste vijand wordt. Maar ik weet ook: er is perspectief. Je kunt eruit komen. Niet door de angst weg te drukken, maar door je lichaam weer te leren vertrouwen.
Ik geloof dat juist die echtheid, dat ik zelf daar geweest ben, hoop geeft aan anderen. Precies dat wat ik zelf toen zo heb gemist.
Herken jij jezelf in mijn verhaal? Heb je het gevoel dat je gevangen zit in je hoofd en je angsten? Weet dan: je hoeft het niet alleen te doen. In mijn praktijk werk ik lichaamsgericht en begeleid ik mensen met gezondheidsangst om weer in contact te komen met hun lijf, hun gevoel en hun levenskracht.
Wil je weten wat ik voor jou kan betekenen? Neem gerust contact met me op.
Reactie plaatsen
Reacties