Een rouwproces is niet eindig weet ik inmiddels.
Het is onderdeel van mijn leven, van wie ik ben en wat ik doe of niet doe. Soms is dat blij zijn om herinneringen of het feit dat iemand dichtbij is en voelt. En soms is het pijn alsof het gisteren was. Het is boos en verdrietig zijn om alle toekomst die ik samen hebt gemist.
Soms is het amper stilstaan bij een verjaardag en deze keer is het dromen over het cadeau wat ik van plan ben te geven en in je droom beseffen dat het toch niet kan omdat ze dood is.
Alles mag er zijn
Er bestaat taboe over dood net zoals dat bestaat over rouwen. 13,5 jaar is immers lang en het stemmetje in m'n hoofd zegt dan ook soms, jeetje stel je niet aan. Misschien omdat we dat soms ook in elkaars ogen denken te lezen? Maar ik leef en ik ga door en ik geniet en ben daarnaast dus ook soms intens verdrietig en ontzettend woedend op de dood en het gemis.
Het kan beiden en alles mag er zijn.
Reactie plaatsen
Reacties